ในการทดสอบ เรามอบหมายให้สุนัขแยกแยะระหว่างตัวอย่างของบุคคลก่อนและหลังการคำนวณ ในการสอนสุนัขว่าพวกเขาควรมองหากลิ่นใดในการทดสอบแต่ละครั้ง ขั้นแรก พวกเขาจะแสดงตัวอย่างเหงื่อ/ลมหายใจของบุคคลที่มีความเครียดพร้อมกับ "ตัวอย่างควบคุม" สองตัวอย่าง นั่นคือผ้าก๊อซที่สะอาดในขวดแก้วที่ไม่มีเหงื่อหรือลมหายใจสุนัขได้รับอนุญาตให้ดมตัวอย่างทั้งสามและได้รับรางวัลจากการเตือนนักวิจัยถึงตัวอย่างเหงื่อ/ลมหายใจหลังจากสัมผัสสิบครั้ง ตัวอย่างที่สองของลมหายใจ/เหงื่อก็ถูกเพิ่มเข้าไปในรายการ: ตัวอย่างที่ผ่อนคลายของบุคคลคนเดียวกัน ที่นี่เริ่มการทดสอบการเลือกปฏิบัติซึ่งเกิดขึ้นใน 20 การทดลองถัดไป เป็นหน้าที่ของสุนัขในการสื่อสารผ่านพฤติกรรมที่ตื่นตัว ซึ่งตัวอย่างที่พวกเขารับรู้เหมือนกับที่แสดงให้พวกเขาเห็นในการทดลอง 10 ครั้งก่อนหน้านี้ กล่าวคือ ตัวอย่างใดมี กลิ่น เหมือนตัวอย่างความเครียด เนื่องจากสุนัขอาจใช้ข้อมูลอื่นๆ เพื่อช่วยในการเลือก เราจึงรวมการควบคุมทั้งการมองเห็นและกลิ่น